Terugkijkend op mei, vrolijk en blij.
Mei was een fijne maand waarbij ik twee aanwinsten voor mijn praktijk mocht verwelkomen, 'Natuur en Kunst'. Deze maand wil ik ook stil staan bij parentificatie. In dit blog de parentificatie van het zorgende kind. 'Ontkenning verhindert bevrijding. Om te veranderen zul je eerst moeten acepteren' Carl Gustav Jung (1875-1961
In mijn praktijk werk ik veeal vanuit de contextuele gedachte. In vele relaties en individuele casussen heb ik verlichting kunnen brengen door inzichten vanuit de contextule gedachte. Er is geen goed en fout, en nog belangrijker er is geen schuldige, je werkt vanuit veelzijdig gerichte partijdigheid. Het gezin van herkomst, een verticale lijn (uitgewerkt in een genogram) werkt vaak door in een relatie tussen partners op de horizontale lijn. Vanuit het gezin van herkomst wordt de blauwdruk voor het leven gelegd en kan men geparentificeerd worden.
Het zorgende kind Een destructieve parentificatie kan je in het heden veel ongemak geven. Wil je altijd maar voor iedereen zorgen, en je begrijpt niet waar dit vandaan komt? Parentificatie is een begrip dat werd geïntroduceerd door professor Ivan Boszormenyi-Nagy. Parentificatie ontwikkelt zich in de kinderfase tussen de baby fase en de jongvolwassen fase. Het kind wordt (en/of voelt zich) geroepen oneigenlijke zorgen of verantwoordelijkheid op zich te nemen. Het kind ervaart de noden van zijn ouder/s en gaat vanuit natuur zijn ouder/s helpen, omdat elk kind zijn ouder/s wil helpen. Hij kreeg immers zijn leven van hen. Zo wordt het kind als het ware te snel ouder. Het ontwikkelt daarbij de nodige krachten en talenten. Maar op latere leeftijd kan zich dit fenomeen op uiteenlopende wijze wreken.
Het zorgende kind in gezinnen is vaak te herkennen als oudste kind in de rij van broers en zussen. Maar het kan ook een willekeurig ander kind uit de kinderrij zijn. Ook bij een scheiding zie je vaak dat het zorgende kind de steun wordt van de ouder die dan de meeste zorg nodig heeft. Meehelpen in de zorg van bijvoorbeeld een huishouden is niet erg voor kinderen, maar als die zorg geen grenzen kent en er onuitputtelijk een beroep wordt gedaan op het kind, dan is dit zeer zorgelijk. Als een kind echter te horen krijgt, dank je wel voor al je goede zorgen, fijn dat je ons zo goed hebt meegeholpen. Nu kunnen we het echter weer zelf, we kunnen weer voor onzelf zorgen en jij mag weer onbekommerd kind zijn. Dan krijgt het kind als het ware erkenning voor zijn/haar zorgen en voelt zich gezien. Dan vormt het zorgen van het kind geen belemmering in de ontwikkeling. Het kind heeft erkenning gekregen voor zijn/haar geven. Dan draagt het zorgen van het kind juist bij aan een goede ontwikkeling van het kind. Want kinderen vinden het fijn om voor hun ouders te kunnen en mogen zorgen.
Zorgende kinderen nemen vaak gezinstaken op zich. Ze nemen bijvoorbeeld de verantwoordelijkheid en zorg voor broers en zussen of de ouders/s praktisch of financieel op zich, ze worden als het ware de mede ouder in het gezin. En zijn regelmatig de eerste en enige gesprekspartners en toeverlaat van de ouder/s. Ze zijn lief meegaand en zeer behulpzaam. De keerzijde van al dat zorgen is dat wanneer deze kinderen volwassen zijn ze blijven zorgen voor alles en iedereen. 'Ik zorg dus ik besta', lijkt dan het credo. Door het niet gezien zijn en het ontbreken van erkenning van hun rol als zorgend kind volgt op latere leeftijd vaak uitputting. En mogelijk zelfs depressieve klachten en andere onverklaarbare psychosociale ongemakken. Als dus de zorgvraag onuitputtelijk was vanuit de ouders in het gezin van herkomst en men nooit erkenning kreeg voor al dat zorgen dan kan dat in de volwassenheid leiden tot een destructieve parentificatie van het zorgende kind.
Nagy plaatst de parentificatie binnen de balans van geven en nemen tussen ouders en kinderen en maakt er daardoor een relationeel-ethisch begrip van, dat alles te maken heeft met rechtvaardigheid en vertrouwen in die relatie. Zijn uitgangspunt is ‘het gevende kind’, dat vanuit zij existentiële loyaliteit zorg wil dragen voor zijn ouders. Een ander belangrijk uitgangspunt is dat de relatie tussen ouders en kinderen een asymmetrische relatie is: de ouder draagt de verantwoordelijkheid voor de relatie en is meer verplicht aan het kind dan andersom. In de parentificatie wordt die asymmetrie genegeerd of zelf omgedraaid. (Michielsen, van Mulliggen, Hermkens, 1998, p.85)
Er word wel gezegd dat ieder kind eigenlijk altijd wel iets van een parentificatie meekrijgt.
Als je zuiver naar het begrip kijkt is dat natuurlijk ook zo. Je helpt vaak mee in een gezin en doet je best om voor je ouders te zorgen. Echter wanneer dit zulke groteske vormen aan neemt dat je eigenlijk niet meer kan spreken van gepaste zorg treed er een parentificatie op.
Er zijn vier soorten van parentificatie te herkennen:
• Het zorgende kind
• Het kind wat kind moet blijven
• Het perfecte kind
• De zondebok
Bij het zorgende kind en het kind wat kind moet blijven, draait alles rond het thema zorg tussen ouder en kind. Zorgen en verzorgd worden zijn de polen waar de ouders in kunnen vastzitten (Michielsen, van Mulliggen, Hermkens, 1998, p.101). Perfecte kinderen zorgen er voor dat hun ouders zichzelf kunnen zien als geslaagde ouders. Dat dit ten koste van het kind gaat laat zich niet moeilijk voorspellen. Deze kinderen laten vaak zien in hun gedrag dat het goed gaat op school dat ze doen wat ouders impliciet verwachten en doen er alles aan om zich zelf weg te cijferen. Zodat de ouder vaak kan zeggen tegen zichzelf als wij het niet goed hadden gedaan zag het er wel heel anders uit. Kijk maar hoe goed ons kind het doet op school in het bedrijfsleven enz. De zondebok is een rol waar bijna nooit erkenning voor komt omdat men het toch als lastige kinderen ziet. Vaak zie je in gezinnen dat de gevoeligste kinderen zich het beste lenen om tot zondebok te worden gemaakt. Het kind neem alle spanningen op zich. Het offert zichzelf als het ware op en wordt geofferd ten voordele van het gezin. Als gezin heb je altijd iemand om na te wijzen als er spanningen zijn. Eigenlijk een bliksemafleider. In een volgend blog staan ik stil bij het Kind wat kind moet blijven.
Review
In mijn werk geef ik onvoorwaardelijk mijn steun aan mijn klanten als ik dan een review ontvang stemt me dat altijd dankbaar. In mei open ik mijn mail en google meldt dat er een vijf sterren google review voor mij is achtergelaten. Dank je wel Robbie.
EMDR
Na het behalen van mijn certificaat van EMDR-practitioner heb ik besloten me verder te ontwikkelen tot EMDR-therapeut. https://www.emdr-therapeuten.nl/wat-is-emdr/ De opdracht voor het behalen van certificaat EMDR-therapeut is 10 sessieverslagen in te leveren gedurende 1 jaar, elke maand 1 sessie en het maken van een eindverslag. Deze maand heb ik opnieuw verschillende keren gewerkt met EMDR, voor mezelf merk ik dat groei in deze helpende vorm van behandeling van trauma. Mijn vierde sessie voor mei heb ik inmiddels ingeleverd voor het traject tot EMDR-therapeut. https://www.emdr-therapeuten.nl/gelderland/
Training
In mei volgde ik ook een training Hersenen en bewustzijn door Jan Dirk Verveen. Het doel van de training was om Kennis over de werking en de activiteit van de hersenen, gecombineerd met inzicht krijgen in bewustzijnsprocessen, in het therapeutisch werken met cliënten meerwaarde te geven. Het beseffen dat “ik moet het doen” kan overgaan in “via mij mag het gebeuren”, draagt bij aan een toenemende ontspanning en aan de kwaliteit van leven en daarmee aan onze professionaliteit. De training heeft mij een nieuw inzicht gegeven en in die zin was het doel behaald. En opnieuw mocht ik een certificaat in ontvangst nemen. Het was een leerzame training.
Op mijn volkstuin
Het zaaigoed op de volkstuin is bijna allemaal gezaaid voor dit seizoen. Het nieuwe aardbeienbed is dit jaar een groot succes, al vele zomerkoninkjes heb ik nu al kunnen plukken en goed laten smaken. De aardappels komen goed op, nog steeds zonder colorado kevers, de mais de pompoenen en courgettes de bonen zijn gelegd, bieten gezaaid het groeit en bloeit. Elke keer weer als ik na een week werken op zondag ga aarden voel ik me wel.
Woensdag 18 mei kocht ik voor mijn mijn praktijk het prachtige werk van Pascal Brouwer (1973) - Persistence And Resilience 88 - Champions Edition. Eén muur was al die tijd gereserveerd voor een passend werk van Pascal. Bij nummer 88 dacht ik, dit is het werk voor aan mijn muur. Vandaag heb ik het werk opgehaald in zijn atelier. En ook zijn andere werk mogen bewonderen. Pascal zei; vergeet ook niet om een keer een blacklight op je schilderij te richten. Bij thuiskomst even gedaan wauw, twee schilderijen in één, 88 is allemachtig prachtig, wat een bijzonder werk is dit, het staat nog mooier dan ik me had voorgesteld. Dank je wel Pascal voor je waanzinnig mooie werk, het stemt me gelukkig en dankbaar dat ik en mijn klanten kunnen genieten van jouw werk in mijn praktijk. https://www.pascalbrouwer.com/about/
Mei is opnieuw voorbijgevlogen, wat is mei het toch een pracht maand. Alles wordt weer groen en staat in bloei. Ook in het in april aangelegde bloemenperk voor mijn praktijkruimte zijn de vaste planten goed aangeslagen en zijn ze de weg naar groeien en bloeien ingeslagen.
Het is en blijft een prachtplek en ik voel me bevoorrecht daar mijn praktijk te kunnen voeren. Ik rijk en kijk uit naar juni.
Quote voor juni;
Ware woorden zijn niet mooi, mooie woorden zijn niet waar.
Lao-tse