Terugkijkend op februari, sneeuwklokjes laten zich zien het voorjaar lonkt
Februari was een eneverende maand waarin ik ik de jaartraining "Trauma en gehechtheid: de taal van het lichaam" mocht afgeronden. Door de training dacht ik ook vaak terug aan het ontschuldigingsproces met mijn moeder. "In het leven is het noodzakelijk om verantwoordelijkheid te zijn voor de consequenties die het hebben van relaties met zich meebrengt." Nagy
Het authentieke gedachtengoed van Professor Ivan Boszormenyi Nagy (1920-2007)
Tijdens mijn studie Toegepaste Psychologie in 2007 stuite ik in het boek wat 'drijft de mens' op een wat later zou blijken mijn eerste kiem in een helingsproces, bij het lezen over het zondebokfenomeen. Iets wat al jaren vast zat in mijn systeem, zou naar ik later begreep een destructieve parentificatie in de rol van zondebok heten. Het zondebokfenomeen, is een begrip dat een belangrijke rol heeft gespeeld in de gezinstherapie. In een disfunctionerend gezin is de zondebok het gezinslid aan wie alle verantwoordelijkheid voor de aanwezige problemen wordt toegedicht. De zondebok in de familie heeft dus eigenlijk een signaalfunctie, hij is de verpersoonlijking van het disfunctionerende gezin en verwoordt in zijn gedrag de problemen die er onderling bestaan. Met zijn afwijkende visie of gedrag vertelt de zondebok ons iets over de onderhuidse fricties en onenigheden die binnen de schijnbaar eensgezinde groep om hem heen bestaan (Vliet, 2006, p.114). Wat had ik hier lang naar gezocht een antwoord op mijn vraag. Hoe kan het toch, ik doe zo mijn best , maar nooit is het goed?
Ontschuldiging Gezien worden voor wie je bent en erkent worden sijpelt in alle toonaarden door ons mens zijn heen. Als daar roulerende rekeningen door vergeldend onrecht doorheen gaan werken is de verwarring compleet. Doordat er sprake was van parentificatie verliep mijn leven anders dan gewenst. En waar kom je dan als mens met al je veerkracht uit? Veelzijdige gerichte dialoog helpt om eigen aanspraken te doen gelden en rekening te houden met de gerechtigde aanspraken van anderen. Een mens leert de eigen identiteit of het zelf te onderscheiden door deze dialoog. Hij bekrachtigt de waarde van de eigen persoon door middel van gepaste zorg voor de ander. Met mijn moeder beleefde ik aan het einde van haar leven dit bijzondere moment, toen ik LP’s voor haar draaide in de serre van het hospice. Het gezamenlijk luisteren naar muziek maakte haar zachter. In een opvolgend bezoek gaf ze aan dat ze geen plaatjes meer wilde draaien, ze wilde graag praten.
Mijn moeder genietend van een LP in het Hospice 2017
Voor het eerst kon ik haar vragen hoe het voor haar was geweest om op te groeien in een groot gezin. Ze vertelde haar verhaal en door haar erkenning te geven voor het onrecht wat ze had ervaren en door haar te erkennen voor haar moed in doorzetten, verzachte het gesprek. Het werd voor het eerst geen monoloog, maar we ontmoeten elkaar in dialoog. Ze veerde als het ware op. Haar oogopslag veranderde en waar ze een seconde daarvoor nog vroeg, “het zal al wel laat zijn?”, vergat ze opnieuw de tijd, in het vertellen. Ze vertelde hoe ze zwanger was geraakt in de tijd dat ze werkzaam was als kindermeisje in Engeland. Hoe ze werd afgewezen door de vader! Ze besloot naar Nederland terug te gaan en ze dacht na over hoe ze het zou gaan doen als alleenstaande moeder. Maar bij terugkomst werd ze hard afgewezen door haar moeder en de straat waarin ze woonde sprak schande van de zwangerschap. In een geschiedenis waar nog veel schemer omheen hing en hangt, maakte ze even licht wat altijd donker was geweest, daar scheen voor het eerst een heel klein lichtje in haar verhaal. Onze dialoog was helpend voor haar en het gaf mij erkenning op de door mij gevoelde pijn in mijn gezin van herkomst. Ik herkende de zogeheten roulerende rekening, nooit was het me gelukt om in een gesprek met mijn moeder zo duidelijk de herhaalde geschiedenis te zien. Mijn voelde zich nooit gezien en kon in haar beleving nooit iets goeds doen bij haar moeder. Doordat ik partij werd aan mijn moeder en haar erkenning gaf voor haar slachtoffering in haar jeugd, kon ze daarna gemakkelijker horen wat ik vertelde. In onze dialoog mocht ik zeggen: “dat is eigenlijk precies wat ik ook altijd voelde bij u ma, ik kon het in mijn gevoel ook nooit goed doen voor u”. Hoe ik ook had getracht haar tevreden te stellen het was eigenlijk nooit echt goed genoeg. Eindelijk werd het me duidelijk die avond in het hospice dat mijn moeder de ogenschijnlijke slachtofferaar een slachtoffer was geweest van de vorige generatie. Door deze erkenning voor mijn jarenlang gevoelde pijn kon ik haar ontschuldigen. Ik kon in onze laatste momenten helder horen en zien waar mijn moeder een goede moeder voor me was geweest. De balans van geven en ontvangen werd me duidelijker. Mijn grootste dank gaat uit naar mijn moeder die mij, mijn leven schonk. Voor haar zijn, in mijn leven en de bijzondere helende weg van ontschuldiging die ons voor haar dood is aangereikt.
Het praktiseren van het authentieke contextule gedachtengoed brengt in mij praktijk zoveel beweging te weeg. Familiesystemen brengen naast enorme vreugde soms ook een onzichtbare en ondraagelijke last met zich mee. Daar waar niet over gesproken wordt, word doorgegeven naar de volgende generatie. Of in de woorden van Nagy:
“Wie in staat is om zijn verantwoordelijkheid te vertalen in passende zorg voor de ander en tegelijkertijd in passende zorg voor zichzelf groeit als mens en verwerft vrijheid”
De dagen worden langer de sneeuwklokjes laten zich zien en kondigen langzaam het naderende voorjaar aan.
Ademsessie 18 Februari was ik samen met Nick bij de 3 uur durende ademsessie, workshop en muzikaal concert met een grote groep van 500 gelijkgestemde mensen in de prachtige Jacobikerk in Utrecht.Breathwork met Kasper van der Meulen links op de foto, zeer leerzaam en heel inspirerend.
Het begon met een gezamelijke ademsessie. Daarna een geleide meditatie met als thema de kunst van transformatie. Natuurlijk ontbrak de handpan niet en werd het geheel omlijst en vergezeld met muziek van en doorDaniel Kist, die met zang en pianospel en rake teksten een waardevolle bijdrage liet horen. we hebben genoten en Nick en ik vonden het een hele fijne ervaring en ik ben blij dat ik in maart weer een meditatie bij zal wonen.Wil jij ook een ademsessie bijwonen, klik dan op deze link.
Readen Ik ben vorig jaar gestart met een masterclass readen bij Jacquline Wolvetang. 20 februari had ik mijn derde les. Voor mij is readen een nieuwe wereld waar ik me voor open wil stellen. Ik had zelf al eens een reading ondergaan bij Jacquline en het verwonderde me wat ze kon readen. Toen ze vertelde dat ze dit één op één aanbood in een masterclass heb ik me direct opgegeven.
Jaartraining, 10 februari had ik mijn 7de trainingsdag van de jaartraining. "Trauma en gehechtheid: de taal van het lichaam" inmiddels heb ik nu al zeven leerzame trainingsdagen gevolgd. Deze training geeft me weer nieuwe inzichten en tools voor mijn praktijk. Bijvoorbeeld deze mooie Inguiry. Je stelt de volgende vraag gedurenden 10 minuten: “Stel dat jij er helemaal durft te zijn, wat zie ik dan?” Inquiry 2-tallen A stelt de vraag aan B, B antwoordt, A bedankt en stelt de vraag opnieuw 5 min nabespreken, dan wisselen.
Op 24 februari was de laatste dag en gaf een ieder een kleine presentatie van het geleerde. Zelf omlijste ik mijn eindpresentatie met een liedje wat ik schreef. Helaas was ik al drie dagen ziek geweest en mijn stem was behoorlijk hees en ik voelde me niet optimaal. Men vond het toch mooi en zelf was ik tevreden maar vooral blij dat ik ondanks dat ik me niet heel fit voelde toch gegaan ben. Het is fijn om zo'n proces met elkaar af te kunnen sluiten. Ik kijk terug op een leerzame training en kijk anders naar de taal van het lichaam en zet regelmatig bv, bovenstaande inquiry in in mijn praktijk. Dank jullie wel medecursisten voor de openheid en inspiratie en Linda voor jouw bevlogenheid in je docentschap ik heb genoten en geleerd.
Vakantie In februari kon ik genieten van een paar Krokusvakantie dagen. Helaas was ik de eerste dagen ziek maar gaandeweg de week krabbelde ik weer een beetje op. Het zou er even om spannen of ik op tijd weer beter zou zijn, maar uiteindelijk ben ik toch samen met mijn dochter een paar dagen naar Valkenburg geweest. Een gezellig vader en dochter weekend. In Valkenburg was ik weleens in een vader en zoon weekend in 2020 geweest. We hebben genoten van de Gemeente grot, kabelbaan, rodelbaan, wilhelminatoren, steenkolenmijn, fluweelgrot, kasteelruïne het Drielandenpunt en dan nog lekker samen uit eten. Het Drielandenpunt bracht me in herinnering weer even terug naar mijn eigen jeugd en het uitje met mijn gezin van herkomst. Valkenburg was heerlijk en het weer was prachtig. Hier gaan we maar een terugkerende activiteit van maken, vader, zoon/dochter weekend. Het scherpt de onverbrekelijk band, en voegt een fijne herinnering toe.
quote voor februari: "Het tussen partners wederzijds geven en voordeel hebben vormt de ethische basis van een relatie. Deze wordt beschouwd als dialoog".