“Leven is: Genieten van het leven.”
Scheiden en de maatschappelijke ontwikkeling op de woningmarkt. Laatst las ik een artikel dat 70.000 kinderen jaarlijks te maken krijgen met de scheiding van hun ouders. Uitgaande van dat getal en van een gemiddelde gezinssamenstelling van 2 kinderen komt dat neer op 35.000 gezinnen per jaar die te maken krijgen met een scheiding.
Over 10 jaar genomen zijn dat ineens 350.000 gezinnen. De woningmarkt zit vast er is geen doorstorming was de mantra van de overheid. Er is een tekort aan goedkope huur/ koopwoningen ontstaan. Ik hoorde laatst in een radioprogramma dat er nu een tekort is van 300.000 woningen. Kinderopvangtoeslag, kindgebonden budget, enzovoort worden door de overheid gesubsidieerd. Maar werken aan je relatie moet je geheel zelf betalen. Je kunt het niet opgeven bij de jaarlijkse aangifte voor de inkomstenbelasting en je krijgt het vaak ook niet vergoed vanuit de basis of aanvullende zorgverzekering.
Uit onderzoek is gebleken dat stellen die besluiten om bij elkaar te blijven en te gaan werken aan hun relatieproblemen, aangeven zich 5 jaar na dato gelukkiger te voelen en blij zijn dat ze niet uit elkaar zijn gegaan. Als contextueel therapeut constateer ik in mijn werk elke keer opnieuw, dat stellen van elkaar denken de partner door en door te kennen. In het eerste gesprek worden er vaak al gedachtes onthuld die men nog nooit met elkaar had gedeeld.
Hypothese:
Als de overheid de kosten voor relatietherapie zou vergoeden vanuit de basiszorgverzekering of het aftrekbaar via de belastingaangifte maakt. Levert dat een positieve bijdrage in het terugdringen van het huizentekort en zou dat in de nabije toekomst een reductie op de almaar stijgende zorgkosten teweeg kunnen brengen.
Hoe mooi zou het zijn onze overheid nu eens echt de hand in eigen boezem van het gevoerde beleid stak. De woningmarktcrisis werd onder andere verweten aan zogenaamde scheefwoners. Een mantra die vanuit de overheid werd bedacht en ingezet om een zondebok te creëren, een goede bliksemafleider voor het falende beleid. Maar als er jaarlijks een stroom van 35.000 gezinnen op gang komt, die allemaal van een duurder tweeverdieners huis, naar een sociale huur of goedkope koopwoning bij scheiding willen verhuizen, dan ligt daar dus één van de probleem in het huidige woningtekort. En wordt de rekening dus onterecht bij zogenaamde scheefwoners gelegd. Onze overheid heeft weinig visie op het gezin, ja als hoeksteen van de samenleving, een kortetermijnvisie zonder inhoud. Zonder daadwerkelijk te kijken naar wat die hoeksteen dan echt nodig heeft om als hoeksteen te kunnen blijven staan. Een huis heeft immers net als een relatie onderhoud nodig. Als 50% van de stellen die nu jaarlijks uit elkaar gaan, door middel van relatietherapie bij elkaar zou kunnen blijven, en zich na 5 jaar als stel, als ouders van een gezin zich gelukkiger gaan voelen, wat heeft dat dan voor effect? Dat zou kunnen betekenen dat er op jaarbasis 17.500 woningen minder hoeven te worden gebouwd. Dat zou kunnen betekenen dat er in de nabije toekomst minder boosheid bij de kinderen van de rekening zou kunnen ontstaan in hun volwassenheid. Vrij vertaald minder zorgkosten voor onbegrepen psychosociale klachten, en een verlaging van de druk op de huizenmarkt.
De druk van het goed en perfect willen doen en zijn en het gevoel van FOMO in samenhang met de sociale media is zeer groot. Dan zit je s ’avonds met zijn tweeën op de bank afzonderlijk van elkaar te denken dat iedereen het gezellig heeft, als je naast elkaar afzonderlijk op je eigen sociale media kijkt. Dan kun je gaan denken, iedereen heeft het nu gezellig, behalve wij. Je wordt ontevreden maar spreekt dat niet naar elkaar uit. Je bent teleurgesteld als je weer geen bloemen met Valentijnsdag krijgt maar die wel had verwacht. Kortom je werkt niet aan je relatie maar verwacht heel veel van de ander zonder die verwachtingen naar elkaar uit te spreken. Langzaam raak je steeds verder teleurgesteld in de ander en die ander heeft niets in de gaten. Dan op een goede dag komt het hoge woord eruit. ‘We zijn uit elkaar gegroeid’, we leven als broer en zus wordt er dan vaak tegen mij gezegd. Ik zeg dan, dat is niet helemaal waar want met je broer of zus ga je in het algemeen niet naar bed. En dan wordt de eventuele onvrede over intimiteit ook gemakkelijker bespreekbaar.
Terug naar de scheidingsgolf. Is dat dan te voorkomen al die scheidingen? Nee, niet alle scheidingen, maar in mijn overtuiging kan met relatietherapie wel voorkomen worden dat men elkaar in de hectiek van het dagelijks bestaan gemakkelijker uit het oog verliest in een relatie. Men kan leren om zich opnieuw met elkaar te verbinden, door met elkaar in dialoog te gaan. Uit je monoloog van onvrede te leren stappen. In die dialoog kom je vaak de pijn van het niet gezien zijn, geen erkenning te hebben gekregen tegen. Die pijn zit vaak diep verankerd in je systeem. Die oorsprong van niet gezien zijn en geen erkenning voelen voor je geven is vaak ontstaan in het gezin van herkomst. Later komt dat vaak tot uiting in je horizontale relaties. De onschuldige derde, je partner, je kinderen de buurvrouw enzovoort krijgen dan vaak alsnog de rekening gepresenteerd van het jouw aangedane onrecht in jouw gezin van herkomst. Daar is toch vaak de pijn ontstaan van het je niet gezien voelen en/of geen erkenning te hebben gekregen voor jou geven. Er is soms weinig zicht op de gezinsproblematiek uit het verleden.
Vanuit die contextuele benadering, vertaald naar mijn praktijk zie ik vaak dat stellen zich opnieuw met elkaar kunnen verbinden. Men klopt soms vastbesloten, om uit elkaar te willen gaan bij mij aan. In het eerste gesprek maak ik altijd een uitgebreid genogram en zie je als het ware de geschiedenis van een gezin van herkomst zich ontvouwen. Als vanzelf ontstaat er nieuwe ruimte, nieuw inzicht, erkenning voor elkaars verdiensten van geven en ontvangen in de relatie.
Nu wil ik absoluut niet beweren dat alle scheidingen voorkomen kunnen worden. Maar ik durf wel te stellen, dat veel stellen geholpen kunnen worden om met begeleiding, zaken bespreekbaar te maken die al lange tijd onbespreekbaar leken te zijn. En dat is in ieder geval helend voor de toekomende generatie, lees de kinderen. En een groot bijkomend voordeel zou kunnen zijn, het terugdringen van tekorten op de huizenmarkt van goedkopere huur/koopwoningen. Mensen die zich weer gezien voelen kinderen die niet in de verdrukking komen, kortom mensen die weer kunnen zeggen. “Leven is: genieten van het leven.”