Werken ten tijde van de tweede strenge lock-down
De eerste maand werken in het nieuwe jaar 2021 in de tweede strenge lock-down zit erop. Een zeer drukke januari maand met tien nieuwe intakegesprekken en slechts een paar afzeggingen. De tweede strenge Lock-down ging net in voor mijn vakantieperiode en ondanks de verwarring die ontstond bij de beroepsvereniging begreep ik uit de RIVM-site dat we ons werk mochten blijven doen.
In 2020 had ik in totaal maar liefst 52 afmeldingen door alle corona maatregelen. Ook in deze afgelopen periode had ik af en toe mensen die op het laatste moment moesten afzeggen omdat men wachtte op een testuitslag.
In mijn gevoel heb ik opnieuw aan het einde van het jaar de enige juiste beslissing genomen om mijn praktijk niet te sluiten maar door te werken ten tijde van de tweede Lock-down en recent de ingevoerde avondklok. Tijdens de intelligente lock-down heb ik ook kunnen doorwerken, ik kan me ook prima houden aan de RIVM-richtlijnen en met een eigenverklaring zelfs nog huisbezoeken doen. Als ik dan begin januari een 5 sterren google review voor mijn werk mag ontvangen bevestigt dat voor mij dat de beslissing dat het juist is om door te werken ook in deze veranderende omstandigheden.
In de eerste periode vorig jaar werd er veel minder getest door het vele testen lijken er nu ook meer mensen besmet. Ik beschik zelf al een geruime tijd over sneltesten en bij klachten neem ik bij mezelf een sneltest af. Tot nu toe alle keren gelukkig negatief getest. Ook de luchtreiniger met UV-licht en ionisatie helpen om mijn praktijkruimte virusvrij te houden. Dit geeft ook extra comfort voor mijn klanten en draagt bij aan een veilige werkomgeving.
In mijn beleving blijft het bereikte effect in de samenleving achter bij de buitenproportionele maatregelen. Wat ik mis in alle berichtgevingen is dat niet alle mensen die positief getest zijn heel ziek worden. Het is vooral veel angst in het aantal besmettingen die elke dag benoemd worden maar er wordt niet stil gestaan bij het feit dat er dus ook oude mensen met een corona besmetting zoals bijvoorbeeld mijn schoonmoeder milde klachten ervaren en meer niet.
Maar de angst en onzekerheid die elke dag weerklinkt in de berichtgeving en mensen veel stress bezorgen, mensen dreigen hun baan te verliezen of hun bedrijf. Toch hoor ik dat nu steeds vaker terug in mijn praktijk, wat de beperkende maatregelen met mensen doet.
Gezinnen staan onder druk, spanningen door het mislopen van inkomsten, sombere gedachten die de boventoon voeren en het overheersende gevoel van uitzichtloosheid in deze tweede strenge Lock-down. Het water staat veel ondernemers aan de lippen en ik heb bewondering voor de veerkracht van mensen die onder deze moeilijke omstandigheden het hoofd boven water proberen te houden. Alle scholen die nu alweer weken dicht zijn en ouders tot extra taken dwingen. Kinderen die in de verdrukking komen. Alles is nu echt dicht en met het ingaan van de avondklok lijkt het laatste instrument ingezet.
De dialoog waarvoor we dit doen, ontbreekt echter nog steeds in het debat. Mensen staan lijnrecht tegen over elkaar en er wordt een ware hetze gevoerd in de sociale media.
Je bent voor of tegen de maatregelen maar gewoon eens vragen:
- Wat heb je nu nodig?
- Of wat doet het nu met jou, deze maatregelen?
Die vragen hoor ik zelden tot nooit. Alsof ze niet gesteld mogen worden. Het voelt als een volk wat gegijzeld wordt en niet mag vragen aan de gijzelnemers tegen welke prijs je het vol moet houden? Er wordt nog steeds te eenzijdig gekeken. Vandaag sijpelde de eerste vragen vanuit ic-artsen naar buiten. Is het nog houdbaar al die maatregelen voor de samenleving, vroegen ze zich af? De rek voor de maatregelen lijkt er mijn inziens ook wel uit in de samenleving, het hou vol maakt steeds meer plaats voor, hoelang houden we dit nog vol?
En aan de andere kant bieden de maatregelen nog steeds kansen na te denken, over wat wil ik nu echt?
Wat vind je ondanks alles toch helpend aan deze tijd? Ik hoor toch vaak terug van mensen dat het thuis werken wel als rustiger ervaren wordt en dat nergens heen kunnen ook helpt tegen het FOMO-gevoel. Er valt domweg niets meer te missen.
Die rust zou je ook blijvend in jezelf kunnen verankeren. En met de vraag aan de slag te gaan: wat heb ik werkelijk nodig in dit leven? Die gedachtes is op te gaan schrijven en uit te werken als doelen voor de komende jaren. Persoonlijk ervaar ik die rust in de tot stilstand gekomen samenleving nog steeds als prettig, een soort pas op de plaats in een overdenking, van wat is nu echt belangrijk in dit leven?
Regelmatig hoor ik van mensen terug dat ze het wel fijner vinden dichter bij hun gezin te zijn.
Vanuit die gedachte blijft het mooi om te ervaren dat de gezinstherapie vanuit de contextuele benadering zoveel hersteld en heelt. In de afgelopen consulten kon ik ook weer mooie interventies inzetten. Telkens weer blijken juist die contextuele interventies de meeste impact te hebben in families en partnerrelaties. Het is een blijft bijzonder om te kunnen werken vanuit het authentieke Contextuele gedachtengoed van Nagy.