Vandaag kijk ik tevreden en dankbaar terug op een drukke en hectische maand juni.
Juni is voorbijgevlogen en in de maand juni keek ik op mijn ‘Arnhem toen en nu’ kalender van Gerth van Roden naar mijn eigen foto die ik gemaakt heb in 1990.
De foto van de afbraak van de kleine Eusebius kerk was opgenomen in de kalender van 2021.
Een zekere trots voel ik dat deze foto zichtbaar was in juni op de vele kalenders Arnhem Toen & Nu, maar ook mijn 8mm film over de sloop die inmiddels in bewaring ligt in het Gelders archief.
Fotograferen en dan met name natuur is en blijft mijn grote hobby naast het volkstuinieren.
Veel trajecten heb ik deze maand kunnen afronden waardoor er ook weer ruimte is ontstaan voor nieuwe trajecten. Mijn eerste ingeleverde supervisie casus voor EMDR is goed bevonden en ik heb een volgende casus in mijn agenda staan voor supervisie.
EMDR blijft een hele mooie tool om te gebruiken in mijn praktijk hoewel ik me vooral wil richten op kleine trauma’s.
Zondag maak ik een uitstapje en volg een seminar over gelaatkunde. Ook heb ik lang nagedacht over de invulling van de wandel coaching die ik wil gaan opstarten. Omdat juist met elkaar in gesprek zijn op wandelend niveau een ander gesprek op gang kan brengen. Waarbij de natuur zijn herstellende werk kan doen en zintuigen kunnen worden geprikkeld. Op mijn volkstuin heb ik een zeer inspirerende plek gecreëerd vanwaar ik zou kunnen starten.
Tijdens de corona maatregelen bedacht ik me ook hoe fijn het zou kunnen zijn om mensen die zich angstig voelen in gesloten ruimtes wel kan spreken in de buitenlucht. Ik verwacht dat de corona maatregelen in het najaar weer worden aangehaald en dan zou het een mooie plek kunnen zijn om vanuit te vertrekken.
Ik bedacht mij hoe overweldigend ik de eerste intelligente Lock down heb ervaren. Die oorverdovende stilte die over de samenleving heen spoelde trof mijn diep, als een lang gekoesterde wens. De wens van hoe zou het zijn als we allemaal eens even tot verplichte rust zouden komen? En ineens was het daar in maart 2020. Toen de deken van angst optrok kon je gemakkelijker overzien wat ons te doen zou staan als mens. Persoonlijk denk ik dat het opnieuw een gemiste kans is om na te denken over hoe gaan we verder met z’n allen op onze kwetsbare planeet, want gezondheid bleek opnieuw het grootste goed te zijn. De maatregelen zoals we die kennen hebben een enorme impact gehad op de maatschappij. Die goed voelbaar is in mij praktijk mensen zijn elkaar kwijtgeraakt in de Lock-down, de verbinding die men dacht met elkaar te hebben bleek niet altijd bestand zonder het vertier van buitenaf als smeerolie. Vele wetenschappers spreken dan ook over dat het middel vele malen erger is geworden dan de kwaal. Corona is een niet te onderschatten aandoening maar dat zijn de gevolgen van de maatregelen inmiddels ook. En toch mag daar niet over gesproken worden dat is en blijft natuurlijk raar. En persoonlijk snap ik niet zo goed dat als juist alle vliegbewegingen en vakanties over de wereld ertoe bijdragen om opnieuw een virus binnen de grenzen te halen men juist dat zo aanmoedigt.
Het is en blijft een vreemde gewaarwording om te zien in welke tweedeling we terecht zijn gekomen. Als contextueel therapeut vind ik nog steeds dat er nooit een schuld bij de ander neer gelegd kan worden gaande over besmetting. Het in de schuld zetten van de ander geeft blijvende schade die ook toekomende generaties belast. Hoe erg zou het zijn dat jij positief getest denkt oma aan te hebben aangestoken en vervolgens overlijdt oma. Je kunt natuurlijk nooit zeggen dat oma overlijdt omdat jij positief getest was, je kunt nooit duidelijk weten waar oma de besmetting heeft opgelopen, maar het schuldgevoel zal enorm zijn. In mijn beleving hadden dit soort sociale beïnvloedingen en teksten nooit mogen worden gebezigd vanuit een overheid. "Doe je het niet voor jezelf dan doe je het voor de ander" is mensen in de schuld zetten voor iets waar je niet schuldig voor kan worden gemaakt. Van vele collega’s begrijp ik dat hun praktijken net als mijn praktijk overvol raken en dat er wachtlijsten ontstaan, zo groot is de hulpvraag vanuit de samenleving geworden na alle coronamaatregelen persoonlijk vind ik dat daar opnieuw te weinig oog voor is.
Zelf dacht ik in het begin met het wegvallen van de festivals en alle buiten activiteiten het drugs gebruik ook als vanzelf zou afnemen in de samenleving maar niets bleek minder waar. Er wordt misschien zelfs wel veel meer gebruikt. Met name het cocaïnegebruik is een groot onzichtbaar probleem geworden in Nederland. In mijn praktijk heb ik ook verschillende casussen gehad waarbij excessief gebruik een probleem geworden is. Wat vaak begint als recreatief gebruik voor de gezelligheid en ontspanning in een weekend, eindigt in een behoorlijke verslaving. Deze cocaïneverslaving is zeer moeilijk onder controle te krijgen en steeds vaker zie ik mensen daarin vastlopen. Als ik dan van mijn klanten hoor dat er bijvoorbeeld op de Amsterdamse Zuid-As de vrijdagmiddagborrel eigenlijk beter de vrijdag snuifmiddag genoemd zou kunnen worden omdat 90% van de aanwezigen cocaïnelijntjes snuiven, dan vraag ik mij af is dit wat we willen als samenleving. En bij cocaïne is het natuurlijk zo dat als je het kan betalen er niet zoveel zichtbaar is aan de buitenkant maar wanneer je het niet kan betalen je jezelf toch sneller het daklozencircuit insnuift. Dus ook in het drugsgebruik zie je een tweedeling ontstaan een rijke bovenlaag die het zich het kan permitteren en naar het zich laat aanzien geen problemen ondervindt en een arme onderlaag die er financieel mee in de problemen komt.
Uiteindelijk brengt het natuurlijk iedereen in de geestelijke en lichamelijke problemen. Ook de wachtlijsten in de afkick hulpverlening lopen enorm op. De casussen uit mijn praktijk heb ik kunnen motiveren en helpen te accepteren dat er een probleem is ontstaan in het gebruik. Men staat nu open en laat zich behandelen in gespecialiseerde verslavingszorg.
Ook gokken is een zeer groot en onderschat probleem geworden en met name het anonieme internet gokken is groots aanwezig in de samenleving. Ook daar zijn door de corona maatregelen veel mensen het Internet op gevlucht om te gokken. Men begint vaak kleine gokjes na het voetbal in de kantine. Het lijkt onschuldig een gokje wagen met Koning Toto maar ook in gokken is het vaak zowat klein en onschuldig begint uitgroeit tot een moeilijk op te lossen probleem. Ik heb verschillende van mijn klanten gewezen op de Stichting AGOG die mensen helpt om gokverslaving onder controle te krijgen. Naast de gesprekken die ik met ze voer waarin het accepteren van het probleem het begin is van de weg naar intrinsiek gemotiveerd te geraken om het probleem echt onder ogen te zien en aan te gaan pakken. Intrinsieke motivatie lijkt vaak de sleutel tot succes om van een verslaving af te geraken.
In mijn praktijk heb ik ervaren en gehoord welke impact de Coronamaatregelen hebben gehad. Veel mensen voelen zich enorm in het nauw gedreven en ik vraag me dan ook regelmatig af wat er toch gebeurt in de samenleving in wat op het oog niet zichtbaar is. De verruiming en de laatste stappen naar volledige afschalen van de maatregelen lijken vooral te zijn ingegeven door een totaal onhoudbare situatie. Nu we weer wat terug zijn gegaan naar het bijna oude normaal hoop ik dat er een discussie op gang gaat komen en dat duidelijk wordt welke schade er is ontstaan. En dat erkenning kan komen op het feit dat het middel inmiddels erger is geworden dan de kwaal.
Gezondheid is een groot goed. Goed zorgen voor je gezondheid begint dus ook met rust ruimte en regelmaat maar bovenal contact herstel met jezelf. Vaak zeg ik tegen mijn klanten ga wandelen en dan vooral rustig wandelen, open je zintuigen het liefst onder de bomen. Waarin het Shinrin-yoku, bosbaden ook zijn oorsprong vindt.
Ik wens iedereen een hele fijne zomer toe.