Vandaag kijk ik terug op de eerste maand in dit nieuwe jaar 2022, januari.
In januari had ik nog vakantie en omdat sommige klanten die tijd niet konden overbruggen heb ik 3 klanten nog in mijn vakantie gesproken in januari.
13 januari begon ik uitgerust na mijn vakantie weer met werken.
Ik heb genoten van mijn vakantie ondanks de lockdown. Ik heb heel veel gewandeld, lekker geluierd, veel tijd met mijn gezin doorgebracht en mooie natuur foto’s gemaakt.
En zo als gezegd was 13 janauri de eerste werkdag en ook de de eerste intervisie bijeenkomst is weer opgestart en inmiddels vele sessies en intakegesprekken inmiddels weer gevoerd.
Op 23 januari voel ik me nog goed het begin van weer een drukke werkweek en de 24ste voel ik ineens een rilling. Ik denk nog als dat maar goed gaat? De laatste keer dat ik echt griep had dateert nog uit mijn jongere jaren in de jaren 80. En ook in de 12 jaar dat ik mijn eigen praktijk heb, heb ik me slechts 1 dag ziekgemeld. Nu is het anders en uit voorzorg ruim ik mijn agenda voor die laatste week van januari leeg. Ik voel me altijd bezwaard als ik mensen moet afzeggen. Ziekmelden vond ik vroeger op mijn werk al lastig en in mijn praktijk heb ik dat dus slechts 1 keer eerder gedaan.
Ik voel me knap beroerd, het heerst zullen we maar zeggen. Mijn huisarts adviseert het even echt rustig aan te doen. Eén á twee weken heb je wel nodig, zegt ze. Dus ik geef me zo goed en kwaad als het kan over aan de ziekte. Dankzij de goede zorgen van mijn vrouw en kinderen krabbel ik na een paar dagen alweer op en begint in mijn gevoel het herstel. Ik vind het fijn om te merken dat ik me beter kan overgeven aan de ziekte. Vroeger vond ik dat echt lastig alsof je de controle verloor.
Tijdens een opname in een ziekenhuis in het verleden heb ik dat ook sterk ervaren. Je komt aan je meld je bij de balie en nadat je in je bed ligt krijg je een polsbandje om, een infuusnaald ingebracht en transformeer je naar patiënt. Dat heb ik ook altijd een hele vreemde gewaarwording gevonden. Die transformatie in luttele uren van gewoon Mark naar patiënt. En ook aan het einde van een ziekenhuisopname als je het polsbandje weer doorknipt ben je ineens weer patiënt af.
Het niet mobiel zijn en het moeten vragen om hulp dat vond ik altijd lastig. Ziek zijn nu voelt nog steeds niet leuk maar wel anders meer evenwichtig. Ik voel me nu juist reuze dankbaar dat ik zulke liefdevolle zorg van mijn gezin kan en mag ontvangen. Met de hulp van mijn gezin merk ik de ziekte lijdzamer kan accepteren ik mag ook gewoon ziek zijn van hun.
Ik vind het mooi om bij mezelf te ervaren dat ik nu beter kan ontvangen. De balans in geven en ontvangen is tenslotte een hele moeilijke. Voor veel mensen is geven makkelijker dan ontvangen. Ik had dat vroeger ook geven ging me gemakkelijker af. Nu in deze kwetsbaarheid van ziek zijn te kunnen ontvangen en te durven loslaten voelt als een mooie balans in mijn systeem.
En na enkele dagen braaf bed te hebben gehouden gaat het langzaam weer de goede kant op. Ik probeer elke dag vanaf ziektedag 2 toch een klein stukje te lopen. Beweging en frisse lucht zijn zo belangrijk voor de menselijke geest.
En zo kom je langzaam weer in de het gaat weer wat beter stand.
En anders dan gedacht eindigt de maand januari in een ziekbed en kijk ik uit naar wat de maand februari brengt.